20 Dakikanın Kerameti

Zeynep doğduktan sonra artık bir çok şeye zamanım kalmamıştı. Bebek bakımı zaten başlı başına tam zamanlı bir işken, bir de üstüne iş hayatı gelince, çok uzun bir süre sadece çok gerekli işlere zaman ayırabiliyordum. Bu çok gerekli işleri de çok kısıtlı zaman içinde bitirmem gerekiyordu. Mesela akşam yemek yapmak lazım, Zeynep de o sırada uyuyor, benim iki toplantı arası 10 dakika var. 10 dakikada yemek mi olur diye sormak gibi bir lüksüm yoktu. Olaya hep şöyle baktım, 10 dakika da ne yaparsam kar… En azından soğanları doğrarım. Soğanları jet hızıyla doğrayıp bir de bütün sebzeleri yıkıyordum. Her şeyi zaman tutarak yaptığım için, bir süre sonra bir çok şeyin kısa sürede halledilebildiğini fark ettim. Önemli olan zamanı doğru yönetip, iyi planlama yapmaktı. Plan yapmak derken öyle havalı todo listler falandan bahsetmiyorum, her şeyi kafamdan yapıyordum. Mesela Zeynep’i emzirirken, onu uyuttuktan sonra yapacağım işleri kafamda madde madde tutuyordum.

1. Çamaşırları makineye koy

2. Biberonları yıka

3. Bulaşık makinasını boşalt

4. Yemek yap

5. Çamaşırları katla

Kafamda bütün maddeler hazır olduğu için, bir sonraki adımı düşünmeden hızlıca bir sonrakine geçebiliyorum. Kısa bir süre kafamda maddeleştirmek ben de bir alışkanlık haline geldi. Bir maddeyi kendi içinde maddelere ayırıp, bir yemeğin kaç aşamada hazır olacağını hesaplıyordum. Eğer 8 aşamada bitiyorsa ve zamanım çok kısıtlıysa, o zaman 4 aşamasını bitirme hedefi koyuyordum. Zeynep kendi kendine hazır oynuyor, taş çatlasın 10 dakika sonra mızmızlanmaya başlayacak, o 10 dakikada yemeğin 4 aşamasını bitirebilirim . Diğer yarısına da başka bir 10 dakika bularak bitirebiliyordum. Ne yaparsam kar mantalitesiyle hareket etmeye başlamıştım. Kulağa biraz deliymişim gibi gelebilir ama gerçekten işe yarıyor.

İlk 4 ay kendime ayıracak hiç vaktim yoktu. Banyo yapmaya vakit bulursam şükür ediyordum. Hatta ilk 4 ay Zeynep’le birlikte 8 gibi uyuyorduk. Gece mesaisi vardı çünkü. Bir süre sonra süt sağarken bir şeyler izlemeye başladım. 20 dakikalık bir süt sağma seansında bir çok şey izleyebiliyordum. Bazen bir dizinin bölümünü izliyordum, bazen araştırmam gereken bir şeylere bakıyordum, bazen de bir şeyler okuyabiliyordum. O 20 dakikalık zamanların bana nasıl iyi geldiğini size anlatamam.

Derken Zeynep büyüdü ve kendime daha fazla zamanım kaldı. Zaman hala kısıtlıydı ama eskisine göre daha fazlaydı. Bir süre yapamadığım bir çok şeyi yapmak istiyordum ama o kadar da vaktim yoktu. Ufak ufak hedefler koyup, yapmak istediğim şeylere odaklanmaya çalışıyordum. Bir süre sonra bir çok şeyi daha kolay öğrendiğimi ve daha kolay bitirebildiğimi fark ettim. Nasıl oluyor bu diye bir süre kafa yordum. Hatta bir ara zekamın geliştiğini bile düşünmeye başlamıştım. Bir süre sonra kısa bir zaman aralığında, bir işe odaklanmanın performansı çok ciddi anlamda arttırdığını anladım. Podcast dinliyorum ama zamanım gerçekten çok az oluyor, eğer 10 dakikalık bir şeyse, o 10 dakikada bütün benliğimle ordayım. Çünkü ikinci bir 10 dakikam olmayacak biliyorum!

Küçük ve gerçekçi hedeflerin, hayatıma ve alışkanlıklarıma nasıl pozitif katkısı olduğunu gözlemledim. Bunun için aylık çizelge hazırlayıp, yapmak istediğim şeyleri, aylık olarak ufak ufak listeme ekledim. 3 aydır bu çizelge üzerinde gidiyorum ve bir çok konuyu hayatıma kattım. Düzenli kitap okumaya başladım, bitirmek istediğim kurslara başladım, yazı yazmaya başladım, cilt bakımı yapıyorum, gramer çalışıyorum, ev temizliği vs derken bir çok konuda güzel yol aldım. Bu konuyla ilgili yazılar yazmıştım, yazılara profilimden ulaşabilirsiniz. Bu ay çizelgemi takip ederken şunu fark ettim, bütün bu işler için ortalama 20 dakika yeterli oluyordu.

Ben 20 dakikanın kerametine inandım. Hatta 20 dakikada yapılamayacak iş yokmuş gibi gelmeye başladı. Ayrıca pür dikkat odaklanmak için de optimum bir süre. Pomodora’nın da benzer bir ilkeyle ortaya atılmış olduğunu düşünmeye başladım. Siz de hayatınıza alışkanlıklar katmak istiyorsanız, işe günde bir konu için 20 dakikanızı ayırmakla başlayabilirsiniz.